191. Niech Tobie również się zechce :)

Na wstępie chciałam tylko zwrócić Waszą uwagę na  kategorie, które dodałam pod nagłówkiem. Mam nadzieję, że ułatwi to szukanie postów, które Was zainteresowały, a ich nie zapisaliście. Jeżeli coś zwróci Waszą uwagę- źle działa, macie inne pomysły na ułatwienie przeglądania i szukania itp. to proszę o informację :)

Dzisiaj mam coś wyjątkowego. Wiadomość, która zasługuje na publikację. Za zgodą autorki oraz w niezmienionej wersji.
Napiszcie w komentarzach, jak Wy radzicie sobie ze słodyczami :)

"Droga Niebiesko- Szara, (choć jak dla mnie bardziej tęczowa niż szara czy niebieska)

Twoje wirtualne oblicze poznałam w październiku 2012. Wróciłam wtedy do domu po dwóch miesiącach bezwzględnego leżenia na patologii ciąży. Razem ze mną do domu przybył trzy kilogramowy tobołek, płci żeńskiej. Nowa rola mamy, "nowy" pociążowy wygląd, nowa rzeczywistość sprawiły, że czułam się i byłam zagubiona. Przeszłam wszystkie możliwe bejbi blusy. Jednym z powodów załamań był fakt, że nie karmiłam piersią. Było to jednoześnie dla mnie przyzwoleniem na możliwość jedzenia wszystkiego, czego tylko mi się zachciało. Największą moją słabością, od zawsze były słodycze. Czas połogu zażerałam wszystkimi możliwymi łakociami, łącznie z przeterminowanymi czekoladkami znalezionymi gdzieś w półce. Wychodząc do miasta zjadałam po kryjomu batoniki a później było mi niedobrze. I kiedy tak moja psychika i moje ciało zaczęło się pogrążać w otchłani beznadzieji znalazłam Ciebie. Młoda mama, z pięknym ciałem, której się chce... I mi też się zachciało.

Najważniejszą rzeczą, którą mi napisałaś w wiadomości prywatnej, że powoli, że potrzeba czasu.... No i mój pierwszy maraton bezsłodyczowy trwał miesiąc, czułam się świetnie, czułam, że przestałam być napuchnięta. Udało mi się założyć obrączkę. Potem były 80 urodziny mojej babci, które były dla mnie zbyt ważne żebym nie zjadła jej tortu. No i wszystko zaczęło się na nowo... Jak zwykle w takich przypadkach dawałam sobie spokój z postanowieniami... mam bardzo słabą wolę...ale mówię sobie, spróbuję. I tak próbuję od 21 stycznia, tzn. że udało się pobić mój ostatni maraton. I dobrze mi z tym.
Niejedzenie cukru dodało mi przede wszystkim energii, chęci do życia, siły do opieki nad córką, ładniejszą cerę, ustabilizowane nastroje, mniejsze wymiary, lepszy humor.... Jak dla mnie najgorsze zawsze jest odstawienie cukru, 3-4 dni w których wydaje się człowiekowi, że nie jest w stanie żyć bez czekolady. W tym czasie najlepiej nie mieć w domu słodyczy ani nie chodzić do działów ze słodyczami w markecie (wszytsko pachnie choć jest szczelnie zamknięte). Sprawdza się u mnie szafka pt. coś zdrowego na ząb. Mała garść żurawiny skutecznie odstrasza u mnie potworzaste pokusy.
26 lutego odeszła ode mnie ta dla której dwa miesiące wcześniej skusiłam się na kawałek tortu. Miałam ochotę rzucić w cholerę to niejedzenie słodyczy. Chciałam zażreć wszytskie smutki, łzy i swój ból. Jednak z czego jestem podwójnie dumna udało mi się tego nie zrobić...Babcia wiele lat chorowała na cukrzycę, jestem w grupie ryzyka choroby a jedzenie słodyczy raczej nie oddali mnie od tej choroby...

Do tego jak bym chciała wyglądać a przede wszystkim jak się odżywiać, dbać o siebie jest jeszcze dłuuuga droga. Jednak już jestem w drodze i nie chcę z niej schodzić. Na tę drogę weszłam między innymi dzięki Tobie.

Rób to co robisz jak najlepiej potrafisz, z pewnością ma to sens.

Dziękuję Tęczowa dziewczyno. Z pozdrowieniami Justyna"

Dziękuję Justyna! MOC z Tobą! :)

Zmotywowani, zainspirowani? :)